Henk

’t Was wel (weer) raak deze week, qua denk- en rekenfouten bij onze overheid. Energielasten, UWV en zo nog het een en ander.
Waaronder dus ook een ‘programmeerfout’ in verband met het ‘Kindgebonden Budget’. 

Wat is dat nou weer?
Het Kindgebonden Budget is een (soort van) subsidie Toeslag voor gezinnen waar tenminste één kind jonger is dan 18 jaar, bestaat sinds 2008 en is natuurlijk inkomensafhankelijk. De exacte voorwaarden voor die Toeslag ga ik hier niet uitleggen, dat laat ik met alle plezier over aan onze vrienden van de Belastingdienst zelf.
Als mensen aanspraak konden maken op die Toeslag zou dat vanzelf door de Belastingdienst geregeld worden, zelf aanvragen hoefde dus niet – behalve dan in zeer uitzonderlijke gevallen.
En toen ging er dus iets fout. Want als mensen er eerst aanspraak op maakten en een jaar later een te hoog inkomen hadden verviel die aanspraak in dat nieuwe jaar natuurlijk. Ging het inkomen het jaar daarna weer omlaag dan zou die aanspraak voor dat nieuwe jaar automatisch moeten ‘herleven’. Maar zoals de oudjes onder ons allang weten is ‘automatisering’ niet hetzelfde als ‘automatisch’; het programmaregeltje daarvoor is helaas in het computerprogramma vergeten, dus van dat ‘herleven’ kwam niets terecht. Een wakkere medewerker ontdekte deze omissie en de StasFin maakte met rode koontjes bekend dat dat geld alsnog gaat komen, althans voor de laatste 5 jaar (voor oudere jaren mag u naar de rechter). Wanneer precies dat geld komt weten we nog niet, maar wat in het vat zit……
En ohja: dit gaat de overheid dus ongeveer 400 miljoen kosten (tenminste, als ze het goed uitgerekend hebben…). Plus dan de kosten om dit allemaal weer geregeld te krijgen.

Zo, dat is weer eens een ronkende kop voor boven dit artikel. Maar dat mag wel een keertje, want er is toch wel sprake van enige paniek bij de boven ons gestelden. En verwarrende boodschappen ook.

Het CBS (o.a.) kwam met cijfers waaruit blijkt dat het aantal flexwerkers in 15 jaar tijd met driekwart is gegroeid tot ruim 3 miljoen. Zo!
Het lastige is wel: er zijn vele soorten flexwerkers (uitzendkrachten, mensen met een tijdelijk arbeidscontract en zzp ‘ers zelfstandigen natuurlijk ook). Het aantal zelfstandigen is in 15 jaar gegroeid tot ruim 1,1 miljoen.
Wel mooi in de berichten (vind ik dan) is dat er -eindelijk- geprobeerd wordt om een soort van logische indeling in die toch wel erg lastig grijpbare groep (‘flexwerkers’ dus) aan te brengen. Per slot is een een student met een tijdelijk nul-urencontract bij een restaurant toch heel iets anders dan de interim-manager die zich per dagdeel (duur) verhuurt. Of de eigenaar van een (web-)winkel. Of…
Maar hoe het ook zij: het wordt voor de overheid dus wel steeds lastiger om ook maar enige grip op dit fenomeen te krijgen (voor zover dat al zou moeten natuurlijk). Hebben we overigens ook nog de EU die er een mening over heeft. En mensen die van al die ‘onzekerheid’ gebruik (misbruik?) maken door bizarre vormen van ‘zekerheid’ te verkopen aan de (te) goedgelovigen onder ons.
En de zelfstandige boer? Hij (zij) ploegde voort…….

Het rondsnuffelen in je persoonlijke gegevens is weer een stapje verder voortgeschreden las ik afgelopen week. Er komen apps op de markt die je het makkelijker maken alle relevante (persoonlijke) info bij elkaar te harken voor allerlei nuttige (of noodzakelijke) zaken.

Info halen uit je aangifte(n) Inkomstenbelasting, uit je banksaldi, uit je pensioensituatie, welke verzekeringen je allemaal hebt, wat …
Het kan allemaal, want die gegevens zijn er natuurlijk en wat kan gebeuren zal ook (ooit) gebeuren. En natuurlijk zijn er allerlei ‘ingebouwde’ privacy-garanties in die apps, maar ik blijf dit soort dingen toch lastig vinden. Want – zoals al opgeschreven – alles wat kan gebeuren zal ook (ooit) gebeuren.
Maar gelukkig is de politiek en de privacywaakhond alert. Of dat helpt???

Ja, echt? Ja. Ik schreef er al eerder over: de PSD2-wetgeving die over niet al te lange tijd ingaat. In die wetgeving moet je bank derden toegang verlenen tot (het kijken op) je bankrekening als jij daarmee instemt (belangrijk detail natuurlijk, maar of dat ook hiervoor geldt??).

Ook de Belastingdienst kan dus straks meekijken waar je je (zakelijke) boodschappen doet en ook justitie (en straks vast ook nog vele andere instanties, instellingen en wie-weet-wie/wat-nog-meer). ’t Is 2019 per slot en de BB=WY (Big Brother is watching you)-trein raast in hoge snelheid door. De overheid werkt al aan een portal die dit allemaal ‘makkelijk’ (voor haar, natuurlijk) moet maken. Nah ja, scheelt in ieder geval weer tijd bij een belastingcontrole: je bankgegevens hebben ze dan al bekeken. mooi toch?
En als we dan toch bezig zijn: al eeuwen kennen we het fenomeen van de ‘fiscale klikspanen’: mensen die (anoniem meestal) bij de fiscus klikken over wat jij volgens hun fout zou doen.
Dat anonieme mag ook al niet meer las ik….

Kennen jullie deze gouwe ouwe nog? Moest ik even aan denken toen ik het verhaal van een vrouw las die mocht opdraaien voor de helft van de studieschuld van (ex-)manlief.

Voordat iedereen schrikt en alle trouwplannen gelijk in de prullenmand gooit: dat geldt vanaf 2018 niet meer zo. Vanaf 2018 vallen schulden ontstaan voor het huwelijk (in principe!) niet meer in de huwelijkse financiële gemeenschap.
Maar voor 2018 nog wel en daarmee is de huwelijkspartner dus aansprakelijk voor de studieschuld als het huwelijk voor 2018 plaatsvond. Toch een aandachtspuntje met die tegenwoordig wel erg lang doorlopende studieschulden.
De mevrouw uit dit verhaal was er in ieder geval vast niet erg blij mee…..

Oei! Da ’s veul: de helft. Wie zegt dat? Het CBS dus, op vraag van een Payrollbedrijf uitzendbureau (‘WePayPeople‘, mooie naam trouwens!). Die helft draagt dus niets bij aan ‘onze voorzieningen’ en dat is ’te gek voor woorden’, aldus de directeur van WePayPeople.

Je wilt cijfertjes? Krijg je cijfertjes. In 2016 gaven 482.700 mensen op hun aangiftebiljet Inkomstenbelasting aan alleen winst uit onderneming te hebben als bron van inkomen en daarvan betaalden er 222.700 hélémáál niets aan Inkomstenbelasting. Dat is dus ongeveer 46%.
Bij alle ondernemers met als enige bron van inkomen hun bedrijf (dus ook de B.V.-werkers en de zelfstandigen met personeel) was dat percentage zelfs 48%. Wow!
Toch? Of niet dan? Nou, dat ligt toch wel wat genuanceerder, vind ik dan. In de eerste plaats omdat die ondernemers natuurlijk wel Btw betalen (over hun boodschappen), misschien OZB (als ze een eigen huis hebben), accijnzen (op wat ze aan brandstof in hun auto ’s stoppen, aan borrels opdringen en aan peuken oproken) en zo nog wel het een en ander. Ze dragen vaak ook weer bij aan de winst van hun leveranciers, die dan mogelijk weer wel…. En last but no least: dat ze niets betalen kan ook nog komen door een handige verdeling van het fiscale inkomen met hun (fiscale) partner. Of dat ze (veel) geld spenderen aan hun oudedagsvoorziening, of arbeidsongeschiktheidsverzekering.
Dus zo dramatisch als die directeur het zei is het nou ook weer niet. Of in ieder geval is het niet zo simpel als die goede man blijkbaar denkt.