Afgelopen week was er weer een interessante rechterlijke uitspraak, hoewel de casus zelf behoorlijk verwarrend was. In die uitspraak gaat het om één zin. De kwestie in de rechtszaak was of een ondernemer die alleen maar werkt in zijn (geldt ook voor haar) eigen bedrijf (dus geen uitkering, geen andere baan, geen andere bezigheid überhaupt) aanspraak kan maken op de Zelfstandigenaftrek zonder aan te hoeven tonen dat de voor die aftrek benodigde 1.225 werkuren gemaakt zijn.
Ja dus, vond de ondernemer. Nee dus, vond de rechter.
Zoals al opgemerkt: een nogal curieuze casus, die ondernemer; een bijzonder reislustig geval. Maar dat doet niets af aan het gegeven dat de rechter vindt dat een ondernemer die aanspraak maakt op de (meestal fiscaal best lucratieve) Zelfstandigenaftrek altijd voldoende aannemelijk moet maken die uren ook werkelijk gedraaid te hebben, ook al is het bedrijf de enige tijdsbesteding waar inkomen uit voortkomt.
Een logische conclusie van de rechter overigens, want zo staat het ook in de wet.