Nieuws

Zat er al wel een tijdje aan te komen: de partner-alimentatie gaat ingrijpend op de schop. Niet (om misverstanden te voorkomen) de alimentatie voor de kinderen, die is al fiscaal kortgeknipt in 2015.

De alimentatiereglingen voor “de ex” worden in de plannen (plannen…, dus nog even wachten!) behoorlijk gekortwiekt. RtlZ vat de plannen hier samen. De nieuwe plannen gaan dus niet gelden voor nu al betalende exen, die regelingen blijven gewoon in stand.

Er is geen populairder gespreksonderwerp aan mijn spreektafel dan de auto! Ja, echt! Auto en fiscaliteit, wel te verstaan (want verder heb ik er echt niet zo ’n verstand van…. 😉).
Ook wel logisch, de auto staat in de top-3 van de grootste bedrijfsmatige kostenposten (leuk prijsje beschikbaar voor degene die de andere twee raadt!). En het is natuurlijk ook een onuitputtelijke bron van ergernis over de grijpgrage fiscus. Dat gaat de komende jaren wel/niet anders worden: StasFin Wiebes heeft aangekondigd dat hij de (alle!) fiscale regels rond auto ’s gaat veranderen. Z24 vat het hier allemaal samen. Conclusie in het kort: of nu een auto kopen, of ruim na 2017 (als de plannen in deze vorm doorgaan tenminste).
Ook aardig van Z24: onderzoekje naar de prijzen van 2e handsjes.

Voor ons als ‘gewone’ ondernemers is een ’taks ruling’ onbekend terrein. Logisch ook: voor hen (ons 😉 zijn die rulings een onbereikbaar vakantieland met gratis ijs, drank en mooie stranden. Tax rulings is iets voor hele grote en internationale ondernemingen met vestigingen in meerdere landen.
‘Accountancy Vanmorgen’ heeft uitgevist dat onze StasFinnen vanaf 1991 niet minder dan 14.691 ‘fiscale dealtjes’ gesloten hebben met dit soort bedrijven (dat zijn er dus gemiddeld ruim 600 per jaar; ze hebben het er maar druk mee). Dealtjes over hoeveel winstbelasting die grote jongens en meisjes in NL mogen betalen (wat natuurlijk minder is dan ze zouden moeten betalen – waarom anders een deal). Misschien toch eens bellen? Vanuit een nevenvestiging in Kleef? Of misschien in Marbella (vanwege het weer?).

De teerling is geworpen: je krijgt definitief (nog) later AOW.
Tussen 2016 en 2018 gaat de leeftijd naar 66 jaar en tussen 2019 en 2021 naar 67 jaar. En daarna… loopt het langzaam verder op, gekoppeld aan de levensverwachting (wat er overigens gebeurt als de
levensverwachting daalt… zegt de wet niet).

In de ‘oude’ (van kracht sinds 2014) wet werd de 67 jaar pas in 2023 bereikt. Een ruime meerderheid van de Eerste Kamer stemde voor het nieuwe voorstel.  Wil je kijken wanneer je AOW krijgt? Dat kan hier. Sterkte! Zeker voor de generatie die dacht te kunnen stoppen met werken met 60 jaar.

Langzaam (maar zeker?!) wordt er gesleuteld aan de Toeslagen; de eerste die ingrijpend gaat veranderen is de Kinderopvangtoeslag.

Vanaf (januari) 2018 gaat DUO (nu doet de Belastingdienst het) de hele vernieuwde regeling uitvoeren.
Het nieuwe in de regeling is dat het geld via DUO direct naar de kinderopvang gaat en dus niet meer via de ouders. Nieuw is ook dat het niet meer gaat om het inkomen in het jaar van opvang, maar om het inkomen van twee jaar daarvoor (dus de opvangbijdrage 2018 wordt bepaald op basis van inkomen 2016 – dat wordt weer ver vooruitdenken….). Ouders met oudere kinderen kennen deze manier van werken al: zo doet het DUO het ook bij de Studiefinanciering, kunnen de ouders met jonge kinderen vast wennen…  Het nieuwe systeem moet een einde maken aan de omslachtigheid en fraudegevoeligheid van het nu bestaande systeem.

In een ander artikel schreef ik al over ‘modelcontracten’ die de Belasting gaat introduceren (nou ja, voorplichten bedoelen ze eigenlijk). Dat gaat blijkbaar een gewoonte worden, dat werken met door de Belastingdienst voorgeschreven contractwerk.

Een nieuwe loot aan die boom is het modelcontract voor medisch specialisten die via een Persoonlijke Holding (B.V., dus) werken. Het modelcontract verplicht het ‘Gebruikelijk Loon’ via een vaststellingsovereenkomst met de lokale Belastinginspecteur te stellen op (tenminste) € 160.000 per jaar (wat in de praktijk bij 75% doelmatigheid een verplicht minimaal jaarloon van tenminste € 120.000 betekent). Dat gaat nog groot worden, die modelcontracten van de Belastingdienst……….

Het ettert al jaren: de kwestie rond miljoenen woekerpolissen. Mensen die polissen kochten (of zich hebben laten aansmeren, al naar gelang je visie daarop) waarvan de beloofde rendementen verzopen in ‘kosten’, ‘provisies’ en andere zwarte gaten.
Dat was (en is) heel vervelend, geen twijfel. Maar het kan nog erger, las ik tot mijn verbazing in de vakpers. Iemand had (behoorlijk wat) van die woekerpolissen en kocht ze in arren moede dan maar af, natuurlijk tegen een veel lagere waarde dan ooit verwacht (voor de niet-kenners: afkopen is het geld wat ze nog waard waren over laten maken naar zijn bankrekening). Mooi (nou ja, mooi) denk je dan, heb je nog iets. Maar er was nog een instantie die meende een deel van dat geld te kunnen incasseren: de Belastingdienst. Want op het vervroegd (d.w.z. voor de afloopdatum van de polis) afkopen van een kapitaalverzekering staat een boete: 20% revisierente. In dit geval ging het om ruim € 38.000 revisierente. Beroep bij de rechter hielp niet, de man moest ook dat betalen. Tjonge.

Wie kent ‘m niet: de KvK. Al jáááren (sinds 1803, voor wie het weten wil – dankzij Napoleon) aanwezig. Niet altijd aanwezig tot groot plezier van alle ondernemers trouwens. Sinds een paar jaar (na het afschaffen van de verplichte jaarlijkse bijdrage voor bedrijven) is de KvK nogal zoekende: hoe komen ze aan geld en wat is hun functie en nut eigenlijk?
Via allerlei ‘adviezen’, cursussen en aanverwante activiteiten probeert de KvK voor zichzelf een plekje op ‘de markt’ te veroveren, maar de belangrijkste functie (en geldbron) is en blijft het beheer van het Handelsregister. Het kost geld om daarin te komen en het kost geld om er informatie uit te krijgen want het is natuurlijk een enorm interessante database voor adverteerders en (je kent ze vast, ze bellen regelmatig) telemarkeringbedrijven.

Lees meer..De veldslag om de KvK

De AWVN (een werkgeversorganisatie) laat in het Financieel Dagblad opschrijven dat de laatste tijd de politieke steun voor een verplichte verzekering voor arbeidsongeschiktheid voor alle werkende Nederlanders, dus ook ondernemers, toeneemt. Zie ook hier.
Het zou dan bij ondernemers vooral moeten gaan om ‘kwetsbare ZZP’ers’ die op de een of andere manier verzekerd zouden moeten worden via het UWV (en/of via de regels van het UWV). Daar hoort dan natuurlijk ook bij: een verplichte premiebetaling en overigens vast ook een goed opgetuigd controle- en uitvoeringsapparaat (let me guess: de Belastingdienst, of toch het UWV?).
Maar wat – of beter: wie – zijn dan die ‘kwetsbare’ ondernemers? Denk ik dan. Wordt dat bepaald door een inkomens(=winst)grens? En waar ligt die grens dan? En wat bij (sterk) wisselende inkomens, toch redelijk gebruikelijk bij ondernemers?
Ik weet nog niet goed wat ik hier van moet denken. Het idee zelf is misschien nog niet zo slecht, maar een ‘verplichting’? En uit te voeren door (aan de overheid gelieerde) instellingen? Dan wordt de ‘kwetsbaarheid’ niet echt minder. En als er dan toch al een apparaat is, dan gaat dat vast ook nadenken over ‘pensioen’….., verplicht dus ook.

Van tijd tot tijd staat er weer een nieuwe goeroe op met (al dan niet goede, goede = bruikbare) ideeën over hoe wij ons werk beter kunnen organiseren. David Allen is de nieuwste speler op dit lucratieve schoolplein met zijn principe (en boek vanzelfsprekend, en lezingen) ‘Getting Things Done’.
Allen kiest wel een aardig uitgangspunt (vind ik). Zoals (bijna) alle managementtrucs in de praktijk natuurlijk een lastig uitgangspunt dat vooral erg veel discipline vraagt en die discipline is nou juist vaak….. Maar toch een idee dat aardig genoeg is om over na te denken. En eens uit te proberen. Al was het maar omdat deze aanpak nu (even?) modern is.

Lees meer..GTD: Getting Things Done